La Casa De PapelJest parę motywów w popkulturze, które kupuję od razu, bez zastanowienia, z tak zwanym połykiem. Na ten przykład: akcja filmu dzieje się w Teksasie, z miejsca owy film dostaje co najmniej ocenę wyżej od np. najlepszego filmu superbohaterskiego ever. No zboczenie takie. Więc gdy czytam opis fabuły serialu "Dom z papieru", dotyczący grupy przestępców, którzy robią historycznie wielki napad na mennice, to jako fan wszelakich napadów, na banki, na pociągi ze złotem, na konwoje i tak dalej... jestem już w tym całym sobą. A rzecz się dzieje w Hiszpanii, czyli człowiek może odpocząć od angielskiego języka, który z czasem staje się po prostu nudny, a latynoski jest zawsze miłą odmianą.
Netflix trochę inaczej zaplanował przebieg serialu, zrobił chyba dwa sezony z jednego, co mi akurat różnicy nie robi. Prawie godzinne odcinki zawsze kończyły się w dobrym momencie. Nie były za krótkie, nie były za długie - w sam raz. W trzy dni zrobiłem całość, co jak na mnie nie jest jakoś rozwlekle w czasie. Można powiedzieć, że sprzeżyłem dupsko i jestem z siebie zadowolony. Tak jak z samego serialu, bo rzadko kiedy mam czas obejrzeć coś, co ma więcej niż sezon. Z serialami jestem na bakier. Ale - jak wspomniałem wyżej - scenariusz skrojony jak na mnie.
I jestem po ostatnim odcinku i naprawdę niewiele brakuje mi do stwierdzenia, że był to najlepszy serial, jaki oglądałem. Z drugiej strony, nawet nie chcę wyliczać mankamentów, rzeczy, które mnie irytowały czy słabszych momentów. A przede wszystkim - czekałem aż "Dom z papieru" wejdzie na wyższy poziom, na ekranie zobaczę coś ponad gatunek, jaki serial sobą reprezentował. Takie efektu "wow", czy po prostu większego zachwytu. Serial nie wbił się według mnie ani razu w ramy doskonałości, wybitności, czy też nie ukazał nic specjalnego, czegoś, co wbiłoby mnie w fotel. Było dużo dogodnych momentów na to, ale nigdy nie zdecydowano się pójść o krok dalej, stawiając raczej na poprawną - oczywiście bardzo dobrą - akcję, która mi się niesamowicie podobała, ale zabrakło tak zwanego pierdolnięcia. Zbyt łagodnie? Nie chcę robić z tego jakiegoś Punishera, nie chcę tu wrzucać do jednego wora groteski czy innego szajsu, ale po prostu czegoś mi zabrakło.
Aktorsko jest mega spoko. Tokyo oczywiście #ruchałbym , reszta też z Berlinem na czele to świetna ekipa, mega z nimi można się wkręcić w akcję, nie są mi obojętni. Arturito agent
DD Opozycja do głównych bohaterów, czyli gliniarze z Raquel na szpicy też są świetnie zagrani. Od strony postaci -perełka. Akcja też świetnie leci do przodu. Jest parę zawirowań, mógłbym ponarzekać nad paroma aspektami, kierunkami w jakie poszła fabuła, nad tym, nad czym się skupiała za dużo/za mało czy coś takiego, ale nie chcę
. Bo i tak wszystko składa się w zajebiście dobrą całość, wątki nie wątki, więc może to nie są minusy, tylko ja wydziwiam?
Są zwroty akcji, są inteligentne zagrywki i inne szmery bajery. Kogoś w pewnym momencie może znudzić akcja, bo właściwie nasi główni bohaterowie są w jednym miejscu. Okupują mennicę. Są odcinki, gdzie czy to jakaś strzelanina, czy konflikt rozpędzi akcję i napięcie jak Victor Moses na angielskich boiskach z rywalami z dolnej części tabeli. Ale mamy tu głównie walkę psychologiczną Policji z Przestępcami i kładziemy też duży nacisk na relacje bohaterów. Kogoś to może zmulić, ale ja bawiłem się świetnie.
A koniec... Mało jest tak sprzecznych wrażeń i odczuć jak po obejrzeniu dobrego serialu. Obejrzałem i był zajebisty, ale zawsze chce się więcej i więcej. Tęsknota za bohaterami będzie na pewno. I za pomysłem. I za wulgaryzmami po hiszpańsku. Tak, będę tęsknił.
Zbyt dużo mam zastrzeżeń, drobnych i całkiem poważnych. I zbyt PG był ten Dom z Papieru. Ale mam dzisiaj dobry dzień, więc daję
9/10Bella Ciao, do trzeciego sezonu
.
